woda sodowa nigdy nie uderzyła do głowy, ona zaś była niezwykłą kobietą z bardzo ciemnymi oczami i czarnymi włosami, teraz obficie przyprószonymi siwizną. Prawie się nie malowała i skarżyła się na nadwagę, której Jack w ogóle nie zauważał. Była inteligentna, miła, doświadczona i pewna siebie. Widać było, że lubiła i akceptowała siebie. Pracowała w Smithsonian Institute razem z rodzicami Lucy i znała jego synową od dziecka. – Posłuchaj, Jack – mówiła dalej. – Barbara nie potrzebuje twojego współczucia. Nie ma powodu, abyś się nad nią użalał, bo ma czterdzieści lat i jest samotna. Skoro przedłożyła życie zawodowe nad osobiste, był to jej własny wybór. I nie zakładaj, że skoro nie ma męża i dzieci, to jej życie jest puste. – Wcale tak nie myślę! – Oczywiście, że tak myślisz. Wszyscy ludzie tak myślą. – Uśmiechnęła się. – Zachowuj się tak, jakby nigdy nic się nie stało. Daj jej szansę, żeby mogła się z tego otrząsnąć. – Prawie się na mnie rzuciła –westchnął Jack. – Chyba nie chcesz powiedzieć, że żadna mężatka nigdy nie próbowała cię sprowokować? – No cóż... – Daj spokój, Jack. Skoro Barbara szaleje za tobą, będąc panną, to zachowywałaby się tak samo jako mężatka. Jack powściągnął uśmiech. Sidney była wykształcona i wyrafinowana, ale potrafiła mówić celnie i ostro. – Nie powiedziałem, że ona za mną szaleje. – Właśnie o tym mówię – stwierdziła Sidney z przekonaniem. – Jak na osobę, która przez całe życie występuje publicznie, bywasz bardzo tępy, gdy próbujesz zrozumieć ludzkie reakcje. Jack, ta kobieta próbowała cię poderwać. Od śmierci Colina minęły już trzy lata, od śmierci Eleanor pięć. Dopiero niedawno znów zacząłeś spotykać się z kobietami. Uważam, że jej działanie było... – wzruszyła ramionami – zupełnie normalne. Jack powoli pił wino. Wszystkie wina smakowały mu tak samo, czy były zrobione z jabłek, gruszek lub z winogron. – Może – powiedział. – Ale? – Sam nie wiem. – Niezamężna czterdziestolatka w biurze sprawia, że ludzie czują się nieswojo. Zawsze przypuszczają, że trochę jej odbija i że mieszka z dwudziestoma pięcioma kotami. – Sidney, to zupełnie archaiczny pogląd. Ona jednak tylko pomachała ręką. – Ale to prawda. Gdyby Barbara była mężatką, czułbyś się pochlebiony jej awansami. Nie siedziałbyś tu, zastanawiając się, co masz z tym zrobić. Uznałbyś ją za normalną, zdrową kobietę. – Wzięła go za rękę. – Jack, ja to wszystko znam. – O tobie nikt by nie pomyślał, że ci odbija. – Mam dwa koty, Molly i Dolly. – Uśmiechnęła się. – Słynę z tego, że karmię je z porcelanowych miseczek. Na widok błysku w jej oczach roześmiał się na głos. Właśnie to podobało mu się w niej najbardziej. Była błyskotliwa, dowcipna i potrafiła kpić z własnej osoby. Nie traktowała zbyt poważnie ani siebie, ani pracy, ani naznaczonego purytanizmem