edukacji macochy. Teraz tego żałowała. Mogła jedynie modlić się, by książę się nie zorientował, jak wielka jest ignorancja lady Rothley. — Muszę sama znaleźć drogę do tutejszych salonów — postanowiła — i obejrzeć obrazy. Jeśli o jednym z nich opowiem belle-mère, jej wiedza wywrze na księciu wrażenie i o innych dziełach nie będą już mówić. Niestety, nie była to sprawa prosta. Tempera stwierdziła, że dom, w godny podziwu sposób zorganizowany i zarządzany przez pułkownika Anstruthera, funkcjonował bardzo podobnie jak domy angielskie. Różnica polegała tylko na tym, że cała służba, z wyjątkiem kamerdynera, lokajów i osobistych służących księcia, którzy przyjechali z Anglii, była francuska. Ponieważ z gorzkiego doświadczenia pułkownik wiedział, że narody te nie przepadają za sobą, Francuzi nie mieli kontaktu z „angielskimi intruzami”, jak nazywali przybyły personel. Później pułkownik zarządził, by trzy pokojówki jadały posiłki w jednej małej bawialni, a służący angielscy — w drugiej. Wywołało to sporo narzekań ze strony panien Briggs i Smith. Polubiły towarzystwo lokajów, a szczególnie osobistego służącego księcia, który miał poczucie humoru i zawsze informował je, co słychać u gości. Tempera zauważyła, że pan Bates, kamerdyner, nigdy nie roznosi plotek, nie zniża się do trajkotania ze służącymi i przechadza się po zamku napuszony jak biskup Wszyscy służący byli mu posłuszni. Miał w sobie coś, co budziło respekt, i nawet na Francuzach robił wielkie wrażenie. 44 Dlatego kiedy Tempera chciała dowiedzieć się, co się dzieje w zamku, musiała zdać się na panny Briggs i Smith. W tej materii obie były niezwykle rozmowne i bezpośrednie i wkrótce Tempera przekonała się, że co do lorda Eustace'a Yate'a, lady Rothley wcale nie przesadzała. — W zeszłym roku uganiał się za córką lady Massingham — oświadczyła panna Briggs. — Lecz pani od razu zorientowała się, w czym rzecz, szybko wywiozła córkę daleko na północ i wydała ją za hrabiego Hincham. — Będzie musiał ożenić się z Amerykanką — zawyrokowała panna Smith głosem osoby, która przepowiada katastrofę. Panna Briggs roześmiała się i zapytała: — Nie sądzicie chyba, że jakakolwiek zamożna Amerykanka zakocha się w lordzie Eustace? Ludzie tacy jak Vanderbiltowie spodziewają się, że w zamian za swoje miliony dostaną za małżonka co najmniej księcia. Tempera pomyślała, że tak jest rzeczywiście. May Goelet, o której ojcu mówiono, że jest najbogatszą osobą Nowego Jorku, wyszła w zeszłym roku za księcia Roxburghe. Inna Amerykanka, Helen Zimmerman, w 1900 roku została księżną Manchesteru, cztery lata wcześniej zaś Consuela Vanderbilt stała się księżną Marlborough. Temperę interesowały te śluby wyłącznie dlatego, że